گزارش بازدیداز موزه آزادی 28اردیبهشت 1402

به نام خدا

 

چند روز مانده بودبه 28 اردیبهشت استاد عزیز سرکار خانم مریم مسعود به مااطلاع دادن که 5شنبه ساعت 8:30کلاس رودر برج آزادی برگزار می کنند کمی سخت به نظر می رسید چون بعدش کلاس داشتیم وباید به دانشگاه بر می گشتیم وتصمیم گرفتیم که باتوجه به فرمایشات استاد برویم در بدو ورود به سالن ایران‌شناسی رفتیم ب آشنایی با ویژگی‌های اقلیمی، فرهنگی و اقتصادی استان‌های مختلف ایران شکل گرفته است.  ماکتی از استان‌های مختلف کشور نشانه‌گذاری شده و شامل مسیری U شکل روی نقاله‌های متحرک است که تصاویر حجمی و طرح‌های مختلف از مراکز تاریخی، مذهبی، صنعتی و... کشور را در بر دارد و از طریق این تسمه نقاله می‌توان در عرض ۱۵ تا ۲۰ دقیقه، کل ایران را گشت.

گذرگاه پیشینیان پس از سالن ایران‌شناسی قرار گرفته بود و شامل چندین ویترین می‌شود که به نمایش دوره‌ای اشیای مختلف تاریخی و آثار هنرمندان اختصاص دارد. این بخش در راهروی ورودی برج آزادی واقع شده است و فرم معماری خاص و درب‌های سنگی از ویژگی‌های جذاب آن محسوب می‌شوند. نورپردازی این راهرو باعث شده است که فضاهای ارتباطی در معماری کهن ایران، دهلیزها و سردابه‌های قدیمی در ذهن تداعی شود.

تالار آینه دارای ۱۲ غرفه در دو طرف است که طرح‌های حجمی و تصاویر نمادین، شهرسازی، حیات وحش، صنعت نفت، محیط زیست و ورزش را به نمایش می‌گذارد. در طراحی این ویترین‌ها از آینه استفاده شده است که باعث می‌شود آن‌ها خیلی بزرگ‌تر از اندازه واقعی‌شان به نظر برسند و از همین رو به آن تالار آینه می‌گویند. از ویژگی‌های درخور توجه این بخش، فضای نمایشگاهی آن است که به آثار شاخص هنرمندان، برگزاری نمایشگاه‌های مختلف صنایع دستی اقوام ایران و کارگاه‌های آموزش هنری اختصاص دارد. تالار آینه از ضلع شمالی به نگارخانه اقوام، از ضلع شرقی به کتابخانه و از ضلع جنوبی به بخش اداری منتهی می‌شود.

در راهروی فناوری، جاذبه‌های مدرنی نظیر سامانه تصویری هوشمند، روبات پیانیست، پایگاه دانستنی‌ها و روبات پاسخگو قرار دارد. روبات پیانیست ساخته مهندسان ایرانی است و می‌تواند با پمپ‌های بادی و برنامه‌ریزی کامپیوتری، پیانو بنوازد. روبات پاسخگو صورتک یک پسربچه را دارد و پرسش‌های مربوط به تاریخچه برج آزادی و شاخصه‌های معماری آن را به بازدیدکنندگان توضیح می‌دهد.

دو آسانسور و همچنین پلکان برج در همین سالن قرار دارند که از طریق آن‌ها می‌توان به طبقه‌های بالا دسترسی داشت. بخش جنوبی تالار به تاسیسات مرکزی برج می‌رسد و بخش شمالی به تالار آینه راه دارد.

دو آسانسور و همچنین پلکان برج در همین سالن قرار دارند که از طریق آن‌ها می‌توان به طبقه‌های بالا دسترسی داشت. بخش جنوبی تالار به تاسیسات مرکزی برج می‌رسد و بخش شمالی به تالار آینه راه دارد.

طبقه اول با سطح زمین ۲۳ متر فاصله دارد و از آن برای تعویض آسانسور استفاده می‌کنند و چیزی برای بازدید ندارد. دو دیوار بتونی کج با پنجره‌های کوچک در اینجا وجود دارد؛ همان پنجره‌های آبی‌رنگی که از زیر طاق آزادی مشخص هستند. قوس اصلی و دو قوس شرقی و غربی برج، این طبقه را احاطه کرده‌اند و کاشی‌کاری‌های پرطاووسی نمای برج در پشت دیواره‌های شیبب‌دار آن خودنمایی می‌کنند.

طبقه دوم در ارتفاع ۳۳ متری از سطح میدان آزادی قرار دارد و گنبدی بتنی با طرح شمسه در میانه آن به چشم می‌خورد که نور طبقه اول و دوم برج را تامین می‌کند. جالب اینکه برای اولین بار در ایران از بتن مسلح سفیدرنگ برای دیوار و سقف این برج استفاده شده است. در این طبقه می‌توانید به تماشای معماری داخلی برج آزادی بنشینید و از همنشینی معماری سنتی و مدرن لذت ببرید؛ به‌ویژه سقف آن که شما را به یاد مسجد شیخ لطف‌ الله اصفهان می‌اندازد. از طبقه دوم برای نمایش عکس‌های تاریخی استفاده می‌شود.

طبقه سوم در ارتفاع ۳۹٫۵ متری از سطح میدان قرار دارد و جذابیت آن به شکاف‌های مستطیلی و عمودی است که از بادگیرهای ایرانی گرفته شده است. پنجره‌های لانه زنبوری آن نیز دید خوبی به پایتخت دارند و یادآور جایگاه دیده‌بان‌های قلعه‌های قدیمی هستند. 

در نهایت هم پشت بام برج قرار دارد که گنبد زیبایی از بالاترین سطح برج بیرون زده است و از طبقه سوم برج شروع می‌شود و تا ارتفاع ۴۶٫۲۵ متری امتداد می‌یابد. این گنبد مزین به کاشی‌کاری فیروزه‌ای است که در معماری مقابر و امام‌زاده‌ها شاهد آن هستیم.

نقد من از این موزه این است که سالن ایران شناسی را میتوانستند با دید بهتری انجام میدادند که به نمادها نزدیک تر بودیم واینکه دوربینهایی که در طبقه ی سوم بود لنزش به حدی کثیف بود که دیدن ازداخل آن امکان پذیر نبود.

باتشکر از استاد گرامی